Stylianos:"Quadro L'anima é Satura" 2014 baharının başında bestelendi. Aslında Columbia  Üniversitesi'ndeki ilk dönemimdi. Yani temelde, müzikte karmaşık ve çeşitlendirilmiş mikro ve makro jestleri (gestures) nasıl yaratabileceğim fikrine daha derine inmeye çalışmaya yönelik ilk  girişimimdi. Yani "Quadro L'anima é Satura"da, perde malzemesinin farklı örneklerini anlamaya çalışma sürecinde bu doymuş fikir üretme veya ses üretme duygusu var. Hızlı, yavaş, yarı granüle edilmiş (quasi-granulated) yükselen veya alçalan hareketlerin yanılsaması içinde. Ama  her şey jest meselesiydi ve Max ile birlikte çalışmaya ve doğaçlamaya başladığım an buydu. "questioning the 'un': in discomfort", 2016 baharında doktoram sırasındaki ilk kompozisyon  krizimden sonra bestelendi. Böylece "Quadro L'anima é Satura" 2013'te bestelendi, 2014'te tamamlandı ve 2015'te müzikal jestler ve ses perdesi ile ilgili sanatsal ve kompozisyon çözümlerimin olmadığı bir ana ulaştım. Bir sonraki adım Ferneyhough dünyasına dalmak  olacaktı. Bu benim için biraz sorunluydu çünkü performans açısından her şeyi kontrol etmek  isteyen insanlardan biriyim ve benim için kontrol edilemeyen her şey keyfi. 2015'in sonunda kriz  anına geliyorum ve sonra zaten Max ve elektroakustik müzikle çok yakın bir ilişki içindeyim ve tabii ki kendi kendime öğreniyordum. Müziğimde jest ve perdenin rolünü bırakmam veya  yeniden araştırmam gerektiğini düşündüm. Bu yüzden, "questioning the 'un': in discomfort"ı yazmaya başladığım an, aklımda, mikro ve makro hareketlerin çok net bir görüntüsü vardı ve üzerinde çalıştığım bazı efektlerin çok net bir sonik görüntüsü vardı. Germe (stretching), granülasyon (granulation), gecikmeler (delays), filtreler. Temel olarak elektroakustik müzikte  gelen bu fikirlerin, akustik dünyada bir tür yeniden sentezini yapmaya çalıştım, bu yüzden  aslında Max'te çaldığım bu fikirleri enstrümantal yazıya dökmeye çalışıyordum. Parçanın ana  hatları buydu ve bir dereceye kadar başarılı. Ama aynı zamanda "bu nereye gidebilir?" gibi  birçok ilginç soruyu da beraberinde getiriyor. Şimdi, mikro tonlarla mekanik mikro-makro jestlerin bu kombinasyonuna, gürültü ve ses perdesi ve ani değişikliklerin kombinasyonuna, bir çeşit kolaj, glissandi, esneme, perde malzemesinin ve armonilerin dönüşümüne sahibiz. Ama bunlar sonunda sizi başka bir dünyaya götürecek. Ama o an, iki araç arasındaki karmaşıklığı  dengelemek için güçlü bir gereklilik olduğunu fark ettiğim andı: akustik dünya ve elektronik  dünya. "questioning the 'un': in discomfort"tan sonra birçok karışık (mixed) elektroakustik eser yapmaya başladım ve enstrümantal yazı kavramını bir şekilde basitleştirmeye ve bu ağırlığı  elektronikler üzerine aktarmaya çalıştım. Tabii ki, bu yeni yörünge benim için yeni sorular ve çözümler açtı, tıpkı organik bir hibritin nasıl oluşturulacağı gibi sesin hibritliğini keşfetmeye  başladım, sonik görüntü, akustik enstrümanların elektronik seslerle kombinasyonu, gerçekte neyin amplifike edildiğinin belli olmayışı. CURSUS'tayken bile, neyin elektronik veya akustik olduğunu gerçekten ayırt edemediğiniz bu tür sonic scape'ler için bu gerekliliğe sahiptim. Bir sonraki adım doktora tezim olan "Les Instances"ı yazdığım zamandı. Herhangi bir elektroakustik  malzeme kullanmak istemedim, bunun yerine sentezlenmiş malzeme kullanmak istedim.  Akustik dünyayı tamamen sentezlenmiş bir dünya ile bir araya getirmek çok zor olduğu için  işleri daha da zorlaştırıyor. Sonik olarak çok uzaklar. Bir hibrit yapmak istiyorsanız, onu en azından spektral veya tınısal olarak yazdığınız enstrümanlara mümkün olduğunca yakın hale getirmek için araçlara sahipsiniz. Ama saf sentezlenmiş malzemeye sahip olduğunuzda, form, estetik, enstrümanların varlığı, hangi ses, neden diye sorgulamaya başlıyorsunuz... Şimdi gerçekten ilgilendiğim şey bu. Sorun gibi ama tam sorun da değil, bir tür yaratıcı kriz.  

Zeynep: Müzikal düşünce açısından dert ya da kriz edinmek güzel sanırım. Çünkü kriz olmazsa o zaman ne yapacaksın, değil mi?  

Stylianos: Sana tamamen katılıyorum. Ömrünü güzel eserler yazarak geçirebilirsin ve bunda  yanlış bir şey yok ama büyük atılım, sanat hayatında değil, genel olarak dünyada, sorgulayarak,  hedeflerinizi belirledikten sonra gelir. Biliyorsun, bu bir tür varoluşsal problem. Yaşlandıkça vücudumuz bizi terk eder. Görünüşümüz kötüleşiyor, çürüyoruz ve bu doğal olarak bizi psikolojik  olarak güçsüzleştiriyor. Ama bu aynı zamanda bir besteci olduğunuzda da bir meydan okumadır. Yaşlandıkça, bazı şeylerin kullanımı çok kolay hale geliyor, kendinizi kolayca kandırıp aynı şeyi tekrar edip taklit edebiliyor ve "işte bir buluş daha" bulduğunuzu sanıyorsunuz ama bunun bir ilerleme olmadığını biliyorsunuz.  

Zeynep: Peki, birkaç sorum daha var. Farklı topluluklarla (ensembles) çalışmak nasıl bir şey ve  fark nedir? Çünkü bence bu çok kişisel ve başka biriyle tanışıp kendini açıklamaya çalışmak, bir tür ilişki kurmak gibi ve hepsi de kendine has. Yani aynı parça olsa bile çalım biçimleri değişiyor.  

Stylianos: Bence çok net olmalıyız ve bunda rolümüzü bulmalıyız. Eğer genç bir besteciyseniz,  gelişmekte olan bir besteciyseniz veya deneyimli bir besteciyseniz, bir gerçek var ve bu konuda  çok düşünceli olmamız gerekiyor. Ben çok gençken, acıyarak söylemiyorum ama bir  ensemble'ın önünde ayağa kalkıp kağıt üzerinde sahip olduğunuz müziğe onları inandırmak  büyük bir meydan okumadır ve bu ensemble'ın size zorluk çıkartmak istediği anlamına gelmez. Belki düşünceleriniz iyi kurulmuştu ama notasyonunuz öyle değildi ya da belki tam tersi. Gerçekten genç bir besteci olduğunuzda, genç bir besteci olduğunuzun farkında olmalısınız ve tavrınızın daha eğitici ama aynı zamanda çok ciddi olması gerektiğini düşünüyorum. Daha deneyimli bir aşamasındaysanız, insanların biraz daha yaşlı olduğunuz için değil, müziğinizi daha fazla anlama eğiliminde olduğunu göreceksiniz. Çünkü müziğiniz de değişiyor ve sizin de değişebilmeniz için deneyimlere ihtiyacınız var. Bu yüzden müzisyenler ve ensemble'larla  çalışmak için önemli miktarda zaman harcamanız gerekiyor. Kötü ve iyi anlara, felaketlere, inanılmaz anlara ihtiyacınız var, her şeye ihtiyacınız var ve tüm bunlar temelde müziği oluşturma  şeklinizi, provalarınızı, etkileşimlerinizi vb. şekillendiriyor. Yani evet çok kötü anlarım ve inanılmaz  anlarım da oldu. Ama bu, birisini olduğun şey için kovalamanın bir çeşit yolu. Bir ilişkinin başlangıcıdır. Günümüzde profesyonel dünyada, size çok fazla zaman vermiyorlar. Size 2-3  prova veriyorlar ve hepsi bu. Yani onu bir süredir tanıyormuş gibi verimli, düşünceli ve  yardımsever olmalı ve sabırlı olmalısınız. Eskiden çok sabırsızdım. Bu benim zayıf yönlerimden biriydi. Ama bu bana da çok şey düşündürdü. Şu anda notasyonlarımda mümkün olduğunca  kesin ve net olmaya çalışıyorum. Provalarda olabildiğince müzikal ve profesyonel olmaya  çalışıyorum çünkü bu çok çok önemli. Kim olduğumuz ve kiminle çalıştığımız konusunda bir tür dengeye sahip olmamız ve müziğimizi kimin çalacağının her zaman farkında olmamız gerektiğini düşünüyorum. İlişki kurmak, beste yapmak, müziğimizi insanlara göndermek de kendimizi tanıtmanın bir yoludur.  

Zeynep: Evet... Biraz kışkırtıcı ve kişisel bir sorum olacak. Akustik mi, mixed mi yoksa elektroakustik mi olduğuna bağlı olarak değişkenlik gösterebilir biliyorum ama bir parçaya nasıl  başlıyorsun?  

Stylianos: Bu sadece kışkırtıcı değil, aynı zamanda ifşa!! Sana karşı çok dürüst olacağım çünkü bu sorunun çok kişisel olduğunu düşünüyorum ama besteci hakkında çok derin bir şey gösteriyor. Öğrenciyken hep bu sorunu yaşıyordum. Her şeyi önceden planlamakta gerçekten iyi olan ve rüyalarında müzik hayal eden öğrencilerle çevriliydi etrafım... ve ben hep bu uygulamayı yapmakta güçlük çeken öğrencilerden oldum. Yıllar içinde, bir insan olarak nasıl davrandığımı yeniden benimsemek zorunda kaldım. Olaylara tepki verme şeklim çok içgüdüsel. Çok iyi bir içgüdüm olduğuna inanıyorum ve bunu bir tür yönetilebilir çerçeveye yerleştirmek benim için çok zordu çünkü bazen beyniniz orada burada olabiliyor. Ama bir parçaya başlarken, bir şeyin doğru hissettirdiği ve en azından bir şeyin bana parçanın bir sonraki müzikal fikrini sağlayabildiği bu sihirli anı arıyorum. Kelimenin tam anlamıyla bir şeyle başlıyorum ve eğer bu  bir şey o anda bir müzisyen olarak deneyimlediğim çerçevede iyi hissettiriyorsa... Aynı şey elektroakustik, akustik veya mixed eserlerde veya kağıda yazarken de oluyor. Bir şey doğru geliyorsa, onu tutar, dinler ve beni yönlendirmesine izin veririm. Yani bu çok feci bir yaklaşım olabilir çünkü bazen her şeyi silmek zorunda kalıyorum ama bir kez çarklar dönmeye başladığında, bir yolculuğa başlamam için yeterli oluyor. Bu yüzden, düşündüğüm şeyin iyi ya da kötü, etkili ya da etkisiz olması meselesi değil, hayır. Doğru hissetmek zorunda. Bunu nasıl ifade edeceğimi bile bilmiyorum ama bana bir sonraki  16'lık veya sonraki 8'lik notayı veya başka bir şeyi koymak için bu gücü vermeli ve bir kez orada bir şey olduğunda ve elbette, bu yaklaşımın temelde bana bir çok güçlü bir iç işitme kazandırıyor çünkü her şeyi yönetmeye çalışıyorum. Her şeyi dikte etmeliyim ve her şey zaman  açısından yönetilebilir olmalı. Ben prova yaparken, (ben öyle demiyorum ama) birçok icracı çok rahatsız oluyor çünkü sürekli çalınan şeyleri düzeltiyorum ve buna benzer şeyleri, deneyimle geçen yıllarda bıraktım çünkü icracının nefes almasına izin vermek zorundasınız. Her şeyi  titizlikle kontrol etmeyi seven insanlardan biriyim ve bu aynı zamanda müziğe nasıl davranıldığını da yansıtıyor. "questioning the 'un': in discomfort" notası notasına teker teker  yazıldı. Kulağa çok kışkırtıcı geldiğini biliyorum ama tabii ki beste yapmaya başladığımda ve bu organik şeyler şekillenmeye başlayınca bana bir yol gösteriyor. Bu bağımsız şey, önünüzde.  Sadece bu "bağımsızlık" kelimesini aklınızda tutun. Kağıda dökülen her şeyin, benimle konuşmasına izin veriyorum. Herhangi bir yönetim ile zorlamak istemiyorum. Bazen materyalin işi yapmasına izin veriyorum.